اشعار فردوسی

حکیم ابوالقاسم فردوسی شاعر بزرگ حماسه‌ سرای ایرانی در سال 329 هجری قمری در شهرستان طوس خراسان متولد شدند و در سال 416 هجری قمری از دنیا رفتند. فردوسی شاهنامه را در سال 384 هجری قمری به‌پایان برد. شاهنامه فردوسی یکی از بزرگ‌ترین نوشته‌های ادبیات کهن پارسی محسوب می شود.

[dropcap][/dropcap]

بنام خداوند خورشید و ماه

که دل را بنامش خرد داد راه

خداوند هستی و هم راستی

نخواهد ز تو کژی و کاستی

[dropcap][/dropcap]

شعر فردوسی

بیا تا جهان را به بد نسپریم

به کوشش همه دست نیکی بریم

نبــاشد همی نیک و بد، پایدار

همان به که نیکی بود یادگار

[dropcap][/dropcap]

اشعار زیبای فردوسی

بر ما شکیبائی و دانش است

ز دانش روان های پر از رامش است

شکبیائی از ما نشاید ستد

نه کس را ز دانش رسد نیز بد

[dropcap][/dropcap]

اشعار عاشقانه فردوسی

ز دانش بود جان و دل را فروغ

نگر تا نگردی به گرد دروغ

سخنگوی چون بر گشاید سخن

بمان تا بگوید تو تندی مکن

[dropcap][/dropcap]

بهترین بیت فردوسی

تن مرده چون مرد بی دانشست

که نادان به هر جای بی رامشست

که دشمن که دانا بود به ز دوست

که با دشمن و دوست دانش نکوست

[dropcap][/dropcap]

جملات زیبا فردوسی

بیا تا همه دست نیکی بریم

جهان جهان را به بد نسپرسم

[dropcap][/dropcap]